Γιατί δημοσιεύετε ένα βιβλίο για το εβραϊκό ζήτημα στην παρούσα συγκυρία; Τι σημασία έχει για τους αγώνες του εργαζόμενου λαού σήμερα, σε μια περίοδο που αντιμετωπίζουμε ολοένα και πιο βαθιές επιθέσεις στο βιοτικό μας επίπεδο ή αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τις εστίες μας, ενώ μαίνονται πόλεμοι στην περιοχή και αυξάνονται οι ρατσιστικές επιθέσεις και οι εθνικισμοί; Σε μια περίοδο όπου επιδεινώνεται η κρίση παραγωγής και εμπορίου του καπιταλιστικού συστήματος σε στάδιο προχωρημένης παρακμής;
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου θα μας βοηθούσε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.
Ο Αμπράμ Λεόν ήταν Εβραίος και ηγετική μορφή του εργατικού κινήματος στο Βέλγιο, της αντίστασης στην ναζιστική κατοχή, καθώς και του βέλγικου κομουνιστικού κινήματος . Ο Λεόν συνέταξε αυτό το βιβλίο τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκειά του. Συνελήφθη ενώ αγωνιζόταν για να οργανώσει συνδικαλιστικά τους ανθρακωρύχους και ενώ ετοίμαζε ένα περιοδικό στα γερμανικά το οποίο απευθυνόταν στους στρατιώτες της γερμανικής Βέρμαχτ. Πέθανε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζουμε μια εμπνευσμένη βιογραφική σκιαγράφηση του Λεόν γραμμένη από τον Ερνέστ Ζερμαίν, σύντροφό του την εποχή εκείνη. Ο Ρενέ Γκονζάλες, ένας από τους Πέντε Κουβανούς που ήταν στις φυλακές των ΗΠΑ, είχε αυτά να πει όσο αφορά τον Λεόν: «Λες δεν έφτανε από μόνη της η υποδειγματική του ζωή, με το βιβλίο του Το εβραϊκό ζήτημα ο Λεόν μας άφησε ένα έργο που τιμά τη διάνοια και την εντιμότητά του. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσα έμαθα και πόσο με ευχαρίστησε η ανάγνωση του βιβλίου».
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου θα μας βοηθούσε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.
Ο Αμπράμ Λεόν ήταν Εβραίος και ηγετική μορφή του εργατικού κινήματος στο Βέλγιο, της αντίστασης στην ναζιστική κατοχή, καθώς και του βέλγικου κομουνιστικού κινήματος . Ο Λεόν συνέταξε αυτό το βιβλίο τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκειά του. Συνελήφθη ενώ αγωνιζόταν για να οργανώσει συνδικαλιστικά τους ανθρακωρύχους και ενώ ετοίμαζε ένα περιοδικό στα γερμανικά το οποίο απευθυνόταν στους στρατιώτες της γερμανικής Βέρμαχτ. Πέθανε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζουμε μια εμπνευσμένη βιογραφική σκιαγράφηση του Λεόν γραμμένη από τον Ερνέστ Ζερμαίν, σύντροφό του την εποχή εκείνη. Ο Ρενέ Γκονζάλες, ένας από τους Πέντε Κουβανούς που ήταν στις φυλακές των ΗΠΑ, είχε αυτά να πει όσο αφορά τον Λεόν: «Λες δεν έφτανε από μόνη της η υποδειγματική του ζωή, με το βιβλίο του Το εβραϊκό ζήτημα ο Λεόν μας άφησε ένα έργο που τιμά τη διάνοια και την εντιμότητά του. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσα έμαθα και πόσο με ευχαρίστησε η ανάγνωση του βιβλίου».
Ο αντισημιτισμός είναι μια βαθιά ριζωμένη προκατάληψη η οποία εδώ και χιλιετίες έχει επανειλημμένα χρησιμοποιηθεί από τις άρχουσες τάξεις. Ο Λεόν αναλύει τις ρίζες του αντισημιτισμού, καθώς και τον τρόπο που τον χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές κυρίαρχοι της Ευρώπης, ως μαρξιστής και υλιστής. Μέσα από το βιβλίο αυτό καταδεικνύει τους λόγους που είναι ένα ισχυρό εργαλείο των καπιταλιστικών αρχουσών τάξεων σε περιόδου κρίσης. Η αντισημιτική επιχειρηματολογία πάει κάπως έτσι: «Ο Εβραίος τοκογλύφος, το εβραϊκό λόμπι, ο Εβραίος τραπεζίτης είναι υπεύθυνοι για τις δυσκολίες σας». Οι κυρίαρχοι καπιταλιστές μένουν στο απυρόβλητο. Οι ηγέτες του σύγχρονου εργατικού κινήματος, από τους Μαρξ και Ένγκελς και έπειτα, έχουν επισημάνει ότι ο αντισημιτισμός είναι ένας επικίνδυνος ιός που χρησιμοποιείται για να αποπροσανατολίσει την εργατική τάξη.
Ο Λεόν υπήρξε κομμάτι του αγώνα για τη διατήρηση του διεθνιστικού και επαναστατικού προγράμματος της λενινιστικής Κομμουνιστικής Διεθνούς απέναντι στον γραφειοκρατικό και εθνικιστικό εκφυλισμό που συνέβαλε μάλιστα στην επαναφορά του αντισημιτισμού στην ΕΣΣΔ. Καθώς εξηγεί ο Λένιν στο βιβλίο «Η τελευταία μάχη του Λένιν», μια από τις πιο επικίνδυνες ενδείξεις της ανερχόμενης γραφειοκρατικής ελίτ ήταν η επιστροφή στον μεγαλορωσικό σοβινισμό τον οποίο θεωρούσε ότι ήταν μια απειλή για την ίδια την ύπαρξη της ΕΣΣΔ. Βασική πτυχή του ήταν ο αντισημιτισμός.
Ακολουθώντας την ίδια παράδοση του Μαρξ, Ένγκελς και του Λένιν, ο Κουβανός επαναστάτης ηγέτης Φιντέλ Κάστρο, σε συνέντευξή του το 2010 στο βορειοαμερικανικό περιοδικό The Atlantic, δηλώνει κατηγορηματικά ότι, «Δεν νομίζω να έχει κατασυκοφαντηθεί άλλος περισσότερο από τους Εβραίους. Θα έλεγα περισσότερο ακόμα και από τους μουσουλμάνους».
Ο Κάστρο τονίζει ότι οι Εβραίοι «Εκδιώχθηκαν από τη γη τους, υπέστησαν διώξεις και κακομεταχείριση σε όλο τον κόσμο, ως αυτοί που σκότωσαν τον Θεό. Για πάνω από 2.000 χρόνια υπόκεινται σε τρομερές διώξεις και πογκρόμ. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι θα είχαν ήδη εξαφανιστεί [...]. Οι Εβραίοι έχουν βιώσει μια ύπαρξη που είναι πολύ πιο δύσκολη από τη δική μας. Δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με το Ολοκαύτωμα». Σύμφωνα με το Atlantic, τα σχόλια αυτά του Κάστρο ήταν σε απάντηση προς την άρνηση του Ολοκαυτώματος από τον τότε Ιρανό Πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. «Το λέω αυτό ώστε να στείλετε αυτό το μήνυμα», είπε ο Κάστρο.
Μια ματιά σε αυτόν τον πίνακα, που μας δείχνει στοιχεία για τους εβραϊκούς πληθυσμούς το 1933 και σήμερα, μπορούμε να δούμε την μεγάλη καταστροφή. Ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός των ανθρώπων έχει υπερτριπλασιαστεί, ο εβραϊκός πληθυσμός στην Ευρώπη έχει σχεδόν αφανιστεί, και ο παγκόσμιος εβραϊκός πληθυσμός δεν έχει ούτε καν φτάσει το επίπεδο του 1933!
Όπως εξηγεί ο Μωυσής Λίτσης στα προλεγόμενα του μεταφραστή, ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες ως όπλο ενάντια στον εβραϊκό πληθυσμό της χώρας αλλά και κατά των εργαζομένων γενικά. Αυτό δεν είναι απλώς ένα ζήτημα που αφορά την Ιστορία. Ο αντισημιτισμός ζει και εξαπλώνεται σήμερα ως άμεση συνέπεια της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Σήμερα μπορεί ο όρος «Εβραίος» ενίοτε να αντικαθιστάτε από τον όρο «σιωνιστής». Αλλά οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεγελιούνται. θα χρειαστεί να συγκρουστούμε με τον αντισημιτισμό.
Η προάσπιση της πάλης του παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση και ενάντια στην εκτόπιση και τη συνεχιζόμενη καταπίεση που υφίσταται από τους κυρίαρχους καπιταλιστές του Ισραήλ ήταν και εξακολουθεί να είναι πάγια θέση των εκδόσεων Διεθνές Βήμα. Το Διεθνές Βήμα έχει εκδώσει ένα σημαντικό βιβλίο για τον ιστορικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για την εθνική αυτοδιάθεσή του, «Το Ισραήλ και ο αγώνας των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση» του Γκας Χάροβιτς.
Ωστόσο, οι αγωνιστές της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και αλλού πρέπει να απορρίψουμε την ταύτιση των Εβραίων –εντός ή εκτός Ισραήλ– με τις πολιτικές της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης του Ισραήλ, που δεν εκμεταλλεύεται και δεν καταπιέζει μόνο τους Παλαιστίνιους, αλλά επίσης εκμεταλλεύεται Ισραηλινούς Εβραίους εργαζόμενους, καθώς και μετανάστες εργάτες από την Ασία και την Αφρική. Οι πολιτικές των καπιταλιστών του Ισραήλ, όπως και οι πολιτικές των καπιταλιστικών αρχουσών τάξεων σε άλλες χώρες, δεν είναι τα ίδια με τα συμφέροντα των εργαζόμενων.
Η στόχευση και η δολοφονία Εβραίων απλώς και μόνο επειδή είναι Εβραίοι, είτε αυτό συμβαίνει στο Ισραήλ με μαχαίρια, φορτηγά ή βόμβες, στην Παλαιστίνη, στο Παρίσι όπως η επίθεση στο εβραϊκό παντοπωλείο, ενάντια στη συναγωγή στο Μπουένος Άιρες ή αλλού εκφράζει μια αντιδραστική πολιτική που διαιρεί τους ανθρώπους του μόχθου. Είναι μια πολιτική την οποία προάγουν και εφαρμόζουν ισλαμιστικά ρεύματα με τη συναίνεση ορισμένων παλαιστινιακών και αραβικών εθνικιστικών κοσμικών κινημάτων. Αξίζει να σημειώσουμε δύο άρθρα στο Καταστατικό της Χαμάς, την οποία αρκετοί στην Αριστερά παρουσιάζουν ως αντι-ιμπεριαλιστική οργάνωση. Το Άρθρο 7 δηλώνει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να πολεμήσουν κατά των Εβραίων να τους σκοτώσουν. Αυτή θα είναι η μέρα της κρίσης. Το Άρθρο 22 αναφέρει: τα χρήματα των Εβραίων ελέγχουν τον κόσμο. Αυτοί βρίσκονται πίσω από την Γαλλική Επανάσταση και τη Ρωσική Επανάσταση. Πρόκειται για έναν αντισημιτισμό του χειρότερου είδους. Είναι κάτι τελείως αντίθετο με το ήθος της πρώτης Ιντιφάδα των Παλαιστινίων οι οποίοι διεξήγαγαν έναν αγώνα για την πατρίδα τους έχοντας το ηθικό προβάδισμα.
Η κομμουνιστική εβδομαδιαία εφημερίδα των ΗΠΑ, The Militant, σε άρθρο της σύνταξης της 2 Νοέμβρη 2015 ορθώς παρατηρεί ότι τέτοιου είδους δράσεις «βαθαίνουν τις διαιρέσεις μεταξύ Εβραίων, Αράβων και άλλων εργαζομένων στο Ισραήλ και ενισχύουν πολιτικά την καπιταλιστική κυβέρνηση του Ισραήλ». Τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Παλαιστίνη υπάρχει η ανάγκη επαναστατικών κομμάτων της εργατικής τάξης που να αγωνίζονται για την ενότητα των εργαζόμενων ως τον μόνο δρόμο προς τα εμπρός τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Παλαιστίνη. Τέτοια κόμματα θα ήταν ικανά να χαράξουν μια πορεία αγώνα ενάντια στην εθνική καταπίεση των Παλαιστινίων και ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η αναγνώριση ότι οι εργαζόμενοι Ισραηλινοί Εβραίοι δεν είναι ο εχθρός αποτελεί το πρώτο βήμα προς σε αυτή την ενότητα. Έχουν το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια όπως και κάθε άλλος. Έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται ασφαλής στο σπίτι τους. Είναι τα ταξικά αδέλφια μας. Οι επιθέσεις αυτές και οι δολοφονίες των Ισραηλινών πρέπει να σταματήσουν. Αυτό θα συνέβαλε στο να ανοίξει ο δρόμος προς την ενότητα των Παλαιστινίων και των Εβραίων εργαζόμενων κατά της κατοχής του Ισραήλ.
Μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις της τάξης μας και των συμμάχων της θα μπορέσουμε να αναγκάσουμε σε οπισθοχώρηση τον αντισημιτισμό, καθώς και άλλες μορφές ρατσιστικής ιδεολογίας και βίας. Οι μαζικές διαμαρτυρίες νεολαίας και εργαζομένων που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013 και η υποχώρηση των βίαιων φασιστικών επιθέσεων της Χρυσής Αυγής που ακολούθησε είναι ένα παράδειγμα. Σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική βλέπουμε την άνοδο των επιθέσεων κατά των Μουσουλμάνων. Καθώς η άρχουσα τάξη στις ΗΠΑ βάζει στο στόχαστρό της εργαζόμενους από μουσουλμανικές χώρες, γίνονται επιθέσεις κατά τζαμιών. Παρόμοια είναι η κατάσταση στην Ευρώπη. Εβραϊκά νεκροταφεία και συναγωγές έχουν γίνει στόχος βίαιων ρατσιστικών και αντισημιτικών επιθέσεων. Στο Όσλο, μια εβραϊκή συναγωγή δέχθηκε επίθεση και εκατοντάδες μουσουλμάνοι νεολαίοι βρέθηκαν εκεί για να υπερασπίσουν την συναγωγή. Στην Ατλάντα, στο Τέξας, στην Καλιφόρνια και αλλού, τζαμιά έχουν δεχθεί επιθέσεις. Η εβραϊκή κοινότητα και μερικοί ραβίνοι έχουν ανοίξει τις συναγωγές τους για να πάνε εκεί οι μουσουλμάνοι να προσευχηθούν, ενώ άλλοι έχουν μαζέψει χρήματα για την ανοικοδόμηση των τζαμιών. Στην Πόλη της Νέας Υόρκης, σε μια πρόσφατη διαδήλωση ενάντια στην απαγόρευση εισόδου ανθρώπων από εφτά μουσουλμανικές χώρες, η αστυνομία συνέλαβε είκοσι ραβίνους. Αυτοί δήλωσαν ότι «Τα λόγια που χρησιμοποιούν είναι ακριβώς τα λόγια που χρησιμοποιούσαν υπό τον Φράνκλιν Ρούσβελτ πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να μην αφήσουν τους Εβραίους πρόσφυγες να έρθουν εδώ». Αυτού του είδους η αλληλεγγύη είναι ότι χρειαζόμαστε για να ανοίξει ο δρόμος προς τα εμπρός.
Ωστόσο, το δηλητήριο του αντισημιτισμού θα εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του όσο οι καπιταλιστικές τάξεις παραμένουν στην εξουσία. Σε αντίθεση με τις περισσότερες δυνάμεις αντίστασης κατά των Ναζιστών στην Ευρώπη, ο Λεόν και οι σύντροφοί του διεξήγαγαν έναν αγώνα ζωής και θανάτου, όχι μόνο για να απελευθερώσουν το Βέλγιο από τη ναζιστική κατοχή, αλλά και για να πάρει ο εργαζόμενος λαός την εξουσία από τα χέρια των καπιταλιστών της Ευρώπης και να οικοδομήσει μια σοσιαλιστική κοινωνία που να στηρίζεται στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και συνεργασία. Είχαν πλήρη επίγνωση ότι οι εναλλακτικές που έχει μπροστά της η ανθρωπότητα σε ιστορικές συγκυρίες κρίσεων και πολέμων είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Μαρξ, «βαρβαρότητα ή σοσιαλισμός». Για τους ανθρώπους του μόχθου στην Ευρώπη –και βέβαια για τον εβραϊκό της πληθυσμό– στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 επικράτησε η βαρβαρότητα.
Στην Κούβα όμως, δεν υπάρχει Εβραϊκό Ζήτημα, όχι επειδή δεν υπάρχον εβραίοι, αλλά επειδή δεν υπάρχει αντισημιτισμό. Ο αντισημιτισμός αντιμετωπίστηκε αποφασιστικά από τους εργαζόμενους της Κούβας μέσα στην επαναστατική πάλη.
Όπως επισημαίνει ο Μωυσής Λίτσης στο κείμενο του, το 96% του εβραϊκού πληθυσμού στην Ελλάδα αφανίστηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Απελάθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε από τις κατοχικές δυνάμεις και τους ντόπιους συνεργάτες τους, οι οποίοι και επωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ιδιοκτησίες όσων απελάθηκαν από τη Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, τον Βόλο και αλλού ποτέ δεν επιστράφηκαν στις οικογένειες των επιζησάντων.
Το ΕΑΜ όμως κάλεσε τον εργαζόμενο λαό, «Με ομαδικές διαμαρτυρίες, μεγάλες επιτροπές και γενικότερες κινητοποιήσεις να ματαιώσουμε το ετοιμαζόμενο απαίσιο πογκρόμ. Να δώσουμε στέγη και καταφύγιο σε κάθε διωκόμενο Εβραίο. Να τσακίσουμε κάθε καταδότη των Εβραίων». Οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στα βουνά και τις πόλεις απέτρεψαν τον αφανισμό χιλιάδων Εβραίων, πολλοί από τους οποίους προσχώρησαν στις τάξεις των ανταρτών. Αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους εργάτες και τους αγρότες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ειδικότερα στους Εβραίους μαχητές της αντίστασης.
Το απόστημα του αντισημιτισμού θα σπάσει με τη δράση των νέων αγωνιστών που διαμορφώνονται σήμερα, αλλά και μέσα από παραδείγματα όπως αυτά που μάς έχουν κληροδοτήσει οι μπολσεβίκοι κατά τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, οι άνθρωποι του μόχθου που πάλεψαν στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο Αμπράμ Λεόν και οι σύντροφοί του στο Βέλγιο και τη Γαλλία και οι κομμουνιστές στην Κούβα σήμερα. Ελπίζουμε ότι το βιβλίο αυτό θα αποτελέσει συνεισφορά σε τούτο τον αγώνα.
Ζωρζ Μεχραμπιαν
Ο Λεόν υπήρξε κομμάτι του αγώνα για τη διατήρηση του διεθνιστικού και επαναστατικού προγράμματος της λενινιστικής Κομμουνιστικής Διεθνούς απέναντι στον γραφειοκρατικό και εθνικιστικό εκφυλισμό που συνέβαλε μάλιστα στην επαναφορά του αντισημιτισμού στην ΕΣΣΔ. Καθώς εξηγεί ο Λένιν στο βιβλίο «Η τελευταία μάχη του Λένιν», μια από τις πιο επικίνδυνες ενδείξεις της ανερχόμενης γραφειοκρατικής ελίτ ήταν η επιστροφή στον μεγαλορωσικό σοβινισμό τον οποίο θεωρούσε ότι ήταν μια απειλή για την ίδια την ύπαρξη της ΕΣΣΔ. Βασική πτυχή του ήταν ο αντισημιτισμός.
Ακολουθώντας την ίδια παράδοση του Μαρξ, Ένγκελς και του Λένιν, ο Κουβανός επαναστάτης ηγέτης Φιντέλ Κάστρο, σε συνέντευξή του το 2010 στο βορειοαμερικανικό περιοδικό The Atlantic, δηλώνει κατηγορηματικά ότι, «Δεν νομίζω να έχει κατασυκοφαντηθεί άλλος περισσότερο από τους Εβραίους. Θα έλεγα περισσότερο ακόμα και από τους μουσουλμάνους».
Ο Κάστρο τονίζει ότι οι Εβραίοι «Εκδιώχθηκαν από τη γη τους, υπέστησαν διώξεις και κακομεταχείριση σε όλο τον κόσμο, ως αυτοί που σκότωσαν τον Θεό. Για πάνω από 2.000 χρόνια υπόκεινται σε τρομερές διώξεις και πογκρόμ. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι θα είχαν ήδη εξαφανιστεί [...]. Οι Εβραίοι έχουν βιώσει μια ύπαρξη που είναι πολύ πιο δύσκολη από τη δική μας. Δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με το Ολοκαύτωμα». Σύμφωνα με το Atlantic, τα σχόλια αυτά του Κάστρο ήταν σε απάντηση προς την άρνηση του Ολοκαυτώματος από τον τότε Ιρανό Πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. «Το λέω αυτό ώστε να στείλετε αυτό το μήνυμα», είπε ο Κάστρο.
Μια ματιά σε αυτόν τον πίνακα, που μας δείχνει στοιχεία για τους εβραϊκούς πληθυσμούς το 1933 και σήμερα, μπορούμε να δούμε την μεγάλη καταστροφή. Ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός των ανθρώπων έχει υπερτριπλασιαστεί, ο εβραϊκός πληθυσμός στην Ευρώπη έχει σχεδόν αφανιστεί, και ο παγκόσμιος εβραϊκός πληθυσμός δεν έχει ούτε καν φτάσει το επίπεδο του 1933!
Όπως εξηγεί ο Μωυσής Λίτσης στα προλεγόμενα του μεταφραστή, ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες ως όπλο ενάντια στον εβραϊκό πληθυσμό της χώρας αλλά και κατά των εργαζομένων γενικά. Αυτό δεν είναι απλώς ένα ζήτημα που αφορά την Ιστορία. Ο αντισημιτισμός ζει και εξαπλώνεται σήμερα ως άμεση συνέπεια της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Σήμερα μπορεί ο όρος «Εβραίος» ενίοτε να αντικαθιστάτε από τον όρο «σιωνιστής». Αλλά οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεγελιούνται. θα χρειαστεί να συγκρουστούμε με τον αντισημιτισμό.
Η προάσπιση της πάλης του παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση και ενάντια στην εκτόπιση και τη συνεχιζόμενη καταπίεση που υφίσταται από τους κυρίαρχους καπιταλιστές του Ισραήλ ήταν και εξακολουθεί να είναι πάγια θέση των εκδόσεων Διεθνές Βήμα. Το Διεθνές Βήμα έχει εκδώσει ένα σημαντικό βιβλίο για τον ιστορικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για την εθνική αυτοδιάθεσή του, «Το Ισραήλ και ο αγώνας των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση» του Γκας Χάροβιτς.
Ωστόσο, οι αγωνιστές της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και αλλού πρέπει να απορρίψουμε την ταύτιση των Εβραίων –εντός ή εκτός Ισραήλ– με τις πολιτικές της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης του Ισραήλ, που δεν εκμεταλλεύεται και δεν καταπιέζει μόνο τους Παλαιστίνιους, αλλά επίσης εκμεταλλεύεται Ισραηλινούς Εβραίους εργαζόμενους, καθώς και μετανάστες εργάτες από την Ασία και την Αφρική. Οι πολιτικές των καπιταλιστών του Ισραήλ, όπως και οι πολιτικές των καπιταλιστικών αρχουσών τάξεων σε άλλες χώρες, δεν είναι τα ίδια με τα συμφέροντα των εργαζόμενων.
Η στόχευση και η δολοφονία Εβραίων απλώς και μόνο επειδή είναι Εβραίοι, είτε αυτό συμβαίνει στο Ισραήλ με μαχαίρια, φορτηγά ή βόμβες, στην Παλαιστίνη, στο Παρίσι όπως η επίθεση στο εβραϊκό παντοπωλείο, ενάντια στη συναγωγή στο Μπουένος Άιρες ή αλλού εκφράζει μια αντιδραστική πολιτική που διαιρεί τους ανθρώπους του μόχθου. Είναι μια πολιτική την οποία προάγουν και εφαρμόζουν ισλαμιστικά ρεύματα με τη συναίνεση ορισμένων παλαιστινιακών και αραβικών εθνικιστικών κοσμικών κινημάτων. Αξίζει να σημειώσουμε δύο άρθρα στο Καταστατικό της Χαμάς, την οποία αρκετοί στην Αριστερά παρουσιάζουν ως αντι-ιμπεριαλιστική οργάνωση. Το Άρθρο 7 δηλώνει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να πολεμήσουν κατά των Εβραίων να τους σκοτώσουν. Αυτή θα είναι η μέρα της κρίσης. Το Άρθρο 22 αναφέρει: τα χρήματα των Εβραίων ελέγχουν τον κόσμο. Αυτοί βρίσκονται πίσω από την Γαλλική Επανάσταση και τη Ρωσική Επανάσταση. Πρόκειται για έναν αντισημιτισμό του χειρότερου είδους. Είναι κάτι τελείως αντίθετο με το ήθος της πρώτης Ιντιφάδα των Παλαιστινίων οι οποίοι διεξήγαγαν έναν αγώνα για την πατρίδα τους έχοντας το ηθικό προβάδισμα.
Η κομμουνιστική εβδομαδιαία εφημερίδα των ΗΠΑ, The Militant, σε άρθρο της σύνταξης της 2 Νοέμβρη 2015 ορθώς παρατηρεί ότι τέτοιου είδους δράσεις «βαθαίνουν τις διαιρέσεις μεταξύ Εβραίων, Αράβων και άλλων εργαζομένων στο Ισραήλ και ενισχύουν πολιτικά την καπιταλιστική κυβέρνηση του Ισραήλ». Τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Παλαιστίνη υπάρχει η ανάγκη επαναστατικών κομμάτων της εργατικής τάξης που να αγωνίζονται για την ενότητα των εργαζόμενων ως τον μόνο δρόμο προς τα εμπρός τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Παλαιστίνη. Τέτοια κόμματα θα ήταν ικανά να χαράξουν μια πορεία αγώνα ενάντια στην εθνική καταπίεση των Παλαιστινίων και ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η αναγνώριση ότι οι εργαζόμενοι Ισραηλινοί Εβραίοι δεν είναι ο εχθρός αποτελεί το πρώτο βήμα προς σε αυτή την ενότητα. Έχουν το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια όπως και κάθε άλλος. Έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται ασφαλής στο σπίτι τους. Είναι τα ταξικά αδέλφια μας. Οι επιθέσεις αυτές και οι δολοφονίες των Ισραηλινών πρέπει να σταματήσουν. Αυτό θα συνέβαλε στο να ανοίξει ο δρόμος προς την ενότητα των Παλαιστινίων και των Εβραίων εργαζόμενων κατά της κατοχής του Ισραήλ.
Μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις της τάξης μας και των συμμάχων της θα μπορέσουμε να αναγκάσουμε σε οπισθοχώρηση τον αντισημιτισμό, καθώς και άλλες μορφές ρατσιστικής ιδεολογίας και βίας. Οι μαζικές διαμαρτυρίες νεολαίας και εργαζομένων που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013 και η υποχώρηση των βίαιων φασιστικών επιθέσεων της Χρυσής Αυγής που ακολούθησε είναι ένα παράδειγμα. Σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική βλέπουμε την άνοδο των επιθέσεων κατά των Μουσουλμάνων. Καθώς η άρχουσα τάξη στις ΗΠΑ βάζει στο στόχαστρό της εργαζόμενους από μουσουλμανικές χώρες, γίνονται επιθέσεις κατά τζαμιών. Παρόμοια είναι η κατάσταση στην Ευρώπη. Εβραϊκά νεκροταφεία και συναγωγές έχουν γίνει στόχος βίαιων ρατσιστικών και αντισημιτικών επιθέσεων. Στο Όσλο, μια εβραϊκή συναγωγή δέχθηκε επίθεση και εκατοντάδες μουσουλμάνοι νεολαίοι βρέθηκαν εκεί για να υπερασπίσουν την συναγωγή. Στην Ατλάντα, στο Τέξας, στην Καλιφόρνια και αλλού, τζαμιά έχουν δεχθεί επιθέσεις. Η εβραϊκή κοινότητα και μερικοί ραβίνοι έχουν ανοίξει τις συναγωγές τους για να πάνε εκεί οι μουσουλμάνοι να προσευχηθούν, ενώ άλλοι έχουν μαζέψει χρήματα για την ανοικοδόμηση των τζαμιών. Στην Πόλη της Νέας Υόρκης, σε μια πρόσφατη διαδήλωση ενάντια στην απαγόρευση εισόδου ανθρώπων από εφτά μουσουλμανικές χώρες, η αστυνομία συνέλαβε είκοσι ραβίνους. Αυτοί δήλωσαν ότι «Τα λόγια που χρησιμοποιούν είναι ακριβώς τα λόγια που χρησιμοποιούσαν υπό τον Φράνκλιν Ρούσβελτ πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να μην αφήσουν τους Εβραίους πρόσφυγες να έρθουν εδώ». Αυτού του είδους η αλληλεγγύη είναι ότι χρειαζόμαστε για να ανοίξει ο δρόμος προς τα εμπρός.
Ωστόσο, το δηλητήριο του αντισημιτισμού θα εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του όσο οι καπιταλιστικές τάξεις παραμένουν στην εξουσία. Σε αντίθεση με τις περισσότερες δυνάμεις αντίστασης κατά των Ναζιστών στην Ευρώπη, ο Λεόν και οι σύντροφοί του διεξήγαγαν έναν αγώνα ζωής και θανάτου, όχι μόνο για να απελευθερώσουν το Βέλγιο από τη ναζιστική κατοχή, αλλά και για να πάρει ο εργαζόμενος λαός την εξουσία από τα χέρια των καπιταλιστών της Ευρώπης και να οικοδομήσει μια σοσιαλιστική κοινωνία που να στηρίζεται στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και συνεργασία. Είχαν πλήρη επίγνωση ότι οι εναλλακτικές που έχει μπροστά της η ανθρωπότητα σε ιστορικές συγκυρίες κρίσεων και πολέμων είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Μαρξ, «βαρβαρότητα ή σοσιαλισμός». Για τους ανθρώπους του μόχθου στην Ευρώπη –και βέβαια για τον εβραϊκό της πληθυσμό– στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 επικράτησε η βαρβαρότητα.
Στην Κούβα όμως, δεν υπάρχει Εβραϊκό Ζήτημα, όχι επειδή δεν υπάρχον εβραίοι, αλλά επειδή δεν υπάρχει αντισημιτισμό. Ο αντισημιτισμός αντιμετωπίστηκε αποφασιστικά από τους εργαζόμενους της Κούβας μέσα στην επαναστατική πάλη.
Όπως επισημαίνει ο Μωυσής Λίτσης στο κείμενο του, το 96% του εβραϊκού πληθυσμού στην Ελλάδα αφανίστηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Απελάθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε από τις κατοχικές δυνάμεις και τους ντόπιους συνεργάτες τους, οι οποίοι και επωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ιδιοκτησίες όσων απελάθηκαν από τη Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, τον Βόλο και αλλού ποτέ δεν επιστράφηκαν στις οικογένειες των επιζησάντων.
Το ΕΑΜ όμως κάλεσε τον εργαζόμενο λαό, «Με ομαδικές διαμαρτυρίες, μεγάλες επιτροπές και γενικότερες κινητοποιήσεις να ματαιώσουμε το ετοιμαζόμενο απαίσιο πογκρόμ. Να δώσουμε στέγη και καταφύγιο σε κάθε διωκόμενο Εβραίο. Να τσακίσουμε κάθε καταδότη των Εβραίων». Οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στα βουνά και τις πόλεις απέτρεψαν τον αφανισμό χιλιάδων Εβραίων, πολλοί από τους οποίους προσχώρησαν στις τάξεις των ανταρτών. Αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους εργάτες και τους αγρότες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ειδικότερα στους Εβραίους μαχητές της αντίστασης.
Το απόστημα του αντισημιτισμού θα σπάσει με τη δράση των νέων αγωνιστών που διαμορφώνονται σήμερα, αλλά και μέσα από παραδείγματα όπως αυτά που μάς έχουν κληροδοτήσει οι μπολσεβίκοι κατά τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, οι άνθρωποι του μόχθου που πάλεψαν στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο Αμπράμ Λεόν και οι σύντροφοί του στο Βέλγιο και τη Γαλλία και οι κομμουνιστές στην Κούβα σήμερα. Ελπίζουμε ότι το βιβλίο αυτό θα αποτελέσει συνεισφορά σε τούτο τον αγώνα.
Ζωρζ Μεχραμπιαν
RSS Feed