ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Το άρθρο της Militant στις 16 Ιανουαρίου με τίτλο «Οι κυρίαρχοι καπιταλιστές στη Μέση Ανατολή αλλάζουν συμμάχους ενώ οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν την καταστροφή» κλείνει με ένα σχόλιο του πρώην πρωθυπουργού του Ιράκ, Νούρι αλ-Μαλίκι, που λέει «Θα σας πω για την απειλή που υπερβαίνει την τρομοκρατία που είναι ο σιωνιστικός εχθρός. Και τότε όλοι θα σταθούμε μαζί σε ένα κοινό μέτωπο εναντίον αυτής της απειλής».
Οποιοσδήποτε νέος αναγνώστης θα υποθέσει ότι οι συντάκτες της Militant συμφωνούν με τον αντιδραστικό πρώην ιρακινό πρωθυπουργό πάνω στον «σιωνιστικό εχθρό».
Για τους τακτικούς αναγνώστες θα ήταν μια έκπληξη, μιας και η φράση αυτή είναι αντίθετη με την πολιτική γραμμή προηγούμενων άρθρων της Militant, με το πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και με την πολιτική προοπτική του.
Το άρθρο της Militant στις 16 Ιανουαρίου με τίτλο «Οι κυρίαρχοι καπιταλιστές στη Μέση Ανατολή αλλάζουν συμμάχους ενώ οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν την καταστροφή» κλείνει με ένα σχόλιο του πρώην πρωθυπουργού του Ιράκ, Νούρι αλ-Μαλίκι, που λέει «Θα σας πω για την απειλή που υπερβαίνει την τρομοκρατία που είναι ο σιωνιστικός εχθρός. Και τότε όλοι θα σταθούμε μαζί σε ένα κοινό μέτωπο εναντίον αυτής της απειλής».
Οποιοσδήποτε νέος αναγνώστης θα υποθέσει ότι οι συντάκτες της Militant συμφωνούν με τον αντιδραστικό πρώην ιρακινό πρωθυπουργό πάνω στον «σιωνιστικό εχθρό».
Για τους τακτικούς αναγνώστες θα ήταν μια έκπληξη, μιας και η φράση αυτή είναι αντίθετη με την πολιτική γραμμή προηγούμενων άρθρων της Militant, με το πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και με την πολιτική προοπτική του.
Η δήλωση του αλ-Μαλίκι αρμόζει με την άποψη ολόκληρης της μικροαστικής αριστεράς στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε όλη την Ευρώπη και παγκοσμίως. Δίχως να αναφέρουμε τα αστικά καθεστώτα στο Ιράκ, το Ιράν, και πολλά άλλα στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, και την Κεντρική και Νότια Ασία –τα οποία όλα δημαγωγικά παριστάνουν τους υπερασπιστές των απόκληρων Παλαιστινίων για να στηρίξουν την ταξική τους κυριαρχία. Όλα επίσης καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους εργάτες και τους αγρότες αυτών των χωρών.
Πρόκειται ακριβώς το αντίθετο από την εργατική διεθνιστική προοπτική του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση γίνεται πιο έντονη, η αναβίωση του μίσους κατά των Εβραίων και οι επιθέσεις κατά των Εβραίων και των συναγωγών μας υπενθυμίζει ότι το Ολοκαύτωμα και ό,τι οδήγησε σε αυτό δεν είναι ζήτημα της «ιστορίας». Πρόκειται όλο και περισσότερο για την πραγματικότητα της κτηνωδίας της ιμπεριαλιστικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων σήμερα.
Οι επαναστάτες πρέπει να προωθήσουν την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ και το δικαίωμα των Εβραίων που θέλουν να πάνε εκεί για να βρουν καταφύγιο. Αυτό επίσης αποτελεί πολιτική προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση ενός κινήματος ικανού να προωθήσει ένα νικηφόρο αγώνα για ένα κράτος των Παλαιστινίων, και για μια όμορη, βιώσιμη πατρίδα για τον παλαιστινιακό λαό.
Τα βήματα αυτά είναι ουσιώδη για το σπάσιμο του κύκλου αιματοχυσίας που διαιωνίζει το αντιδραστικό ισλαμικό καθεστώς της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας και οι επιθέσεις της με ρουκέτες κατά Ισραηλινών πολιτών∙ η αστική Παλαιστινιακή Αρχή και η συναίνεσή της στις επιθέσεις κατά των Εβραίων∙ και τα κτηνώδη αντίποινα και η «συλλογική τιμωρία» των κυρίαρχων καπιταλιστών του Ισραήλ και οι προσπάθειές τους να βαλκανοποιήσουν τη Δυτική Όχθη.
Το άρθρο επίσης γράφτηκε σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιώντας υπερταξικούς όρους περιγράφοντας κράτη, καθεστώτα και θρησκείες –«δυνάμεις ελεγχόμενες από τους Σιίτες», «καθεστώτα καθοδηγούμενα από τους Σουνίτες», «εκπαιδευμένες από το Ιράν πολιτοφυλακές», η «Τεχεράνη», το «Ισραήλ», κ.ο.κ. Δεν βοήθησε τους αναγνώστες να δουν τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων συμμάχων της στην ύπαιθρο από την μια, και των κυρίαρχων τάξεων και των μικροαστών απολογητών και των πολιτικών υπηρετών τους σε όλη την περιοχή από την άλλη.
Τέλος, το άρθρο έλεγε λανθασμένα ότι «Η Ουάσιγκτον, που είναι υπεύθυνη για πολέμους και καταστροφές στην περιοχή επί δεκαετίες, τώρα όλο και περισσότερο βρίσκεται στο περιθώριο».
Οι κυρίαρχοι όμως των ΗΠΑ δεν στέκονται εκτός των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Η συμφωνία για τα «πυρηνικά» που υπογράφτηκε μεταξύ της Τεχεράνης και της Ουάσιγκτον το 2005, μαζί με το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μόσχα και το Πεκίνο, αποτελεί τον άξονα της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή, την οποία ο Λευκός Οίκος του Τραμπ δεν είναι και τόσο πιθανό ότι θα την «κάνει κομμάτια».
Οι κυβερνώντες στην Ουάσιγκτον επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τη συνεργασία των αντεπαναστατών κυρίαρχων στην Τεχεράνη στην περιστολή της ταξικής πάλης και των κοινωνικών εκρήξεων στη Μέση Ανατολή. Άλλα καπιταλιστικά καθεστώτα της περιοχής αναζητούν να συνάψουν συμμαχίες με την Ουάσιγκτον, τη Μόσχα ή και τις δύο ώστε να υπερασπίσουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ έχουν αναπτύξει πάνω από 40.000 στρατεύματα μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Αφγανιστάν και ελέγχουν τις θάλασσες της περιοχής με τον 5ο Στόλο του Ναυτικού των ΗΠΑ. Από τον Αύγουστο του 2014, οι αεροπορικές στρατιωτικές δυνάμεις της Ουάσιγκτον έχουν διεξάγει τις περισσότερες από τις συνολικά σχεδόν 18.000 εναέριες επιθέσεις στο Ιράκ και τη Συρία και άλλες ακόμα σε όλο το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υεμένη, τη Σομαλία και το Πακιστάν.
http://www.themilitant.com/2017/8106/810661.html
Πρόκειται ακριβώς το αντίθετο από την εργατική διεθνιστική προοπτική του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση γίνεται πιο έντονη, η αναβίωση του μίσους κατά των Εβραίων και οι επιθέσεις κατά των Εβραίων και των συναγωγών μας υπενθυμίζει ότι το Ολοκαύτωμα και ό,τι οδήγησε σε αυτό δεν είναι ζήτημα της «ιστορίας». Πρόκειται όλο και περισσότερο για την πραγματικότητα της κτηνωδίας της ιμπεριαλιστικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων σήμερα.
Οι επαναστάτες πρέπει να προωθήσουν την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ και το δικαίωμα των Εβραίων που θέλουν να πάνε εκεί για να βρουν καταφύγιο. Αυτό επίσης αποτελεί πολιτική προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση ενός κινήματος ικανού να προωθήσει ένα νικηφόρο αγώνα για ένα κράτος των Παλαιστινίων, και για μια όμορη, βιώσιμη πατρίδα για τον παλαιστινιακό λαό.
Τα βήματα αυτά είναι ουσιώδη για το σπάσιμο του κύκλου αιματοχυσίας που διαιωνίζει το αντιδραστικό ισλαμικό καθεστώς της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας και οι επιθέσεις της με ρουκέτες κατά Ισραηλινών πολιτών∙ η αστική Παλαιστινιακή Αρχή και η συναίνεσή της στις επιθέσεις κατά των Εβραίων∙ και τα κτηνώδη αντίποινα και η «συλλογική τιμωρία» των κυρίαρχων καπιταλιστών του Ισραήλ και οι προσπάθειές τους να βαλκανοποιήσουν τη Δυτική Όχθη.
Το άρθρο επίσης γράφτηκε σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιώντας υπερταξικούς όρους περιγράφοντας κράτη, καθεστώτα και θρησκείες –«δυνάμεις ελεγχόμενες από τους Σιίτες», «καθεστώτα καθοδηγούμενα από τους Σουνίτες», «εκπαιδευμένες από το Ιράν πολιτοφυλακές», η «Τεχεράνη», το «Ισραήλ», κ.ο.κ. Δεν βοήθησε τους αναγνώστες να δουν τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων συμμάχων της στην ύπαιθρο από την μια, και των κυρίαρχων τάξεων και των μικροαστών απολογητών και των πολιτικών υπηρετών τους σε όλη την περιοχή από την άλλη.
Τέλος, το άρθρο έλεγε λανθασμένα ότι «Η Ουάσιγκτον, που είναι υπεύθυνη για πολέμους και καταστροφές στην περιοχή επί δεκαετίες, τώρα όλο και περισσότερο βρίσκεται στο περιθώριο».
Οι κυρίαρχοι όμως των ΗΠΑ δεν στέκονται εκτός των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Η συμφωνία για τα «πυρηνικά» που υπογράφτηκε μεταξύ της Τεχεράνης και της Ουάσιγκτον το 2005, μαζί με το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μόσχα και το Πεκίνο, αποτελεί τον άξονα της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή, την οποία ο Λευκός Οίκος του Τραμπ δεν είναι και τόσο πιθανό ότι θα την «κάνει κομμάτια».
Οι κυβερνώντες στην Ουάσιγκτον επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τη συνεργασία των αντεπαναστατών κυρίαρχων στην Τεχεράνη στην περιστολή της ταξικής πάλης και των κοινωνικών εκρήξεων στη Μέση Ανατολή. Άλλα καπιταλιστικά καθεστώτα της περιοχής αναζητούν να συνάψουν συμμαχίες με την Ουάσιγκτον, τη Μόσχα ή και τις δύο ώστε να υπερασπίσουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ έχουν αναπτύξει πάνω από 40.000 στρατεύματα μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Αφγανιστάν και ελέγχουν τις θάλασσες της περιοχής με τον 5ο Στόλο του Ναυτικού των ΗΠΑ. Από τον Αύγουστο του 2014, οι αεροπορικές στρατιωτικές δυνάμεις της Ουάσιγκτον έχουν διεξάγει τις περισσότερες από τις συνολικά σχεδόν 18.000 εναέριες επιθέσεις στο Ιράκ και τη Συρία και άλλες ακόμα σε όλο το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υεμένη, τη Σομαλία και το Πακιστάν.
http://www.themilitant.com/2017/8106/810661.html
RSS Feed