Vol. 82/No. 3
Του Τέρι Έβανς
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των εργαζομένων και της νεολαίας γρήγορα εξαπλώθηκαν σε ογδόντα πόλεις και κωμοπόλεις από τη μια άκρη του Ιράν μέχρι την άλλη από τις 28 Δεκέμβρη και μετά. Ξεκίνησαν με την εκδήλωση μιας εκτεταμένης αγανάκτησης και οργής στους κόλπους των εργαζομένων ενάντια στις αυξήσεις τιμών, τη μεγάλη ανεργία και απέναντι σε μέτρα ενός προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση με τα οποία θα περικόπτονταν επιδοτήσεις προς τους εργαζόμενους.
Του Τέρι Έβανς
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των εργαζομένων και της νεολαίας γρήγορα εξαπλώθηκαν σε ογδόντα πόλεις και κωμοπόλεις από τη μια άκρη του Ιράν μέχρι την άλλη από τις 28 Δεκέμβρη και μετά. Ξεκίνησαν με την εκδήλωση μιας εκτεταμένης αγανάκτησης και οργής στους κόλπους των εργαζομένων ενάντια στις αυξήσεις τιμών, τη μεγάλη ανεργία και απέναντι σε μέτρα ενός προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση με τα οποία θα περικόπτονταν επιδοτήσεις προς τους εργαζόμενους.
Αυτή η δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης ήρθε να προστεθεί στην αυξανόμενη αντίθεση προς τον περιορισμό των πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων και τις όλο και βαθύτερες ταξικές διαιρέσεις στο Ιράν. Ο προϋπολογισμός του προέδρου Χασάν Ρουχανί προέβλεπε εκτός από την αύξηση της τιμής των καυσίμων κατά 50%, μέτρο που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει, και. την περικοπή των επιδοτήσεων προς τους εργαζόμενους, την αύξηση των τεράστιων ποσών που δίνονται απλόχερα στους θρησκευτικούς οργανισμούς που λειτουργούν ως επιχειρήσεις, γεμίζοντας τις τσέπες των πλούσιων μελών της κυρίαρχης ιεραρχίας.
Οι New York Times ανέφεραν στις 2 Γενάρη μια συνέντευξη σε ένα βίντεο ενός διαδηλωτή, που είχε υποστηρίξει την επανάσταση του 1979 ενάντια στον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ σάχη του Ιράν και ο οποίος ήταν βετεράνος του αμυντικού πολέμου του Ιράν στη δεκαετία του 1980 κατά των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ επιθέσεων του ιρακινού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Καθώς λέει, σήμερα διαμαρτύρεται εναντίον «της δωροδοκίας, της αδικίας, της κατάχρησης. Ποιος ευθύνεται; Αυτοί που ζούνε σε παλάτια, οι υπουργοί που δεν έχουν αισθανθεί ποτέ τους την πείνα».
Διαδηλωτές απαιτούσαν επίσης να σταματήσουν οι πόλεμοι της Τεχεράνης στη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη και η στήριξη που παρέχει προς την Χεζμπολάχ και την Χαμάς. Οι στρατιωτικές αυτές συγκρούσεις, στις οποίες εμπλέκονται η Ουάσιγκτον, η Μόσχα καθώς και η Τεχεράνη, έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους. Οι συνέπειες του πολέμου αγγίζουν διαφορετικά τις κοινωνικές τάξεις. Σε μεγάλο βαθμό δεν διακρίνονται στις περιοχές όπου ζουν τα ανώτερα μεσαία στρώματα, ενώ στις εργατικές συνοικίες και στις εργατουπόλεις είναι εμφανή τα μνημεία των μαρτύρων.
Δυνάμεις της Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν και οι υποστηριζόμενες από την Τεχεράνη πολιτοφυλακές, με την ενίσχυση των αεροπορικών δυνάμεων της Μόσχας, αναχαίτισαν τον αγώνα του λαού της Συρίας για την ανατροπή της δικτατορίας του Μπασάρ αλ-Άσαντ και την κατάκτηση μεγαλύτερων πολιτικών περιθωρίων. Έχουν επίσης τους τελευταίους μήνες καταφέρει πλήγματα στις φιλοδοξίες των Κούρδων για ανεξαρτησία στο Ιράκ.
Στις 29 Δεκέμβρη μερικοί διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα «Ρεφορμιστές! Σκληροπυρηνικοί! Το παιγνίδι τέλειωσε!» καλώντας να μπει τέλος στην κυριαρχία και των δύο πτερύγων του κληρικού καθεστώτος, το οποίο παγίωσε την καπιταλιστική κυριαρχία με μία αντεπανάσταση κατά της όλο και βαθύτερης επανάστασης του 1979. Η λαϊκή εξέγερση, με επικεφαλή την εργατική τάξη και με την ενίσχυση εργατικών απεργιών σε όλη τη χώρα, ανάγκασε τον μισητό μονάρχη, τον σάχη, να τραπεί σε φυγή από το Ιράν. Ο επαναστατικός ξεσηκωμός διαλύθηκε όταν το κληρικό καθεστώς χρησιμοποίησε όλο και περισσότερο την καταστολή ώστε να αναχαιτίσει την ανεξάρτητη πολιτική δράση των εργατών και χωρικών.
Το καθεστώς των κληρικών ψευδώς αιτιολογεί τους πολέμους που διεξάγει σήμερα ως συνέχεια της επανάστασης του 1979. Στην πραγματικότητα, οι διενέξεις σήμερα έχουν στόχο την επέκταση της αντεπαναστατικής επιρροής των κυρίαρχων καπιταλιστών του Ιράν σε όλη την περιοχή, δημιουργώντας έναν διάδρομο που να ενώνει το καθεστώς με την σύμμαχό της Χεζμπολάχ στο Λίβανο και εξασφαλίζοντας την πρόσβαση της Τεχεράνης στη Μεσόγειο.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων στο Ιράν, πολύ λιγότερο οπουδήποτε αλλού στην περιοχή.
Συλλήψεις και δολοφονίες
Και οι δύο πτέρυγες του καθεστώτος, τις οποίες αντιπροσωπεύουν ο Ρουχανί από τη μία και ο Ανώτατος Ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεί από την άλλη, παρουσιάζονται ως υποστηρικτές του δικαιώματος των Ιρανών να εκφράσουν διαδηλώνοντας ειρηνικά τις «έννομες» καταγγελίες τους. Ταυτοχρόνως, οι κυβερνώντες το Ιράν συκοφαντούν τους εργαζόμενους διαδηλωτές ως «σαμποτέρ» και ισχυρίζονται ότι οι πράξεις τους υποκινούνται από τους «εχθρούς» του Ιράν στην Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, την Σαουδική Αραβία και την Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιράκ.
Επιπλέον, και οι δύο φράξιες της κυβέρνησης δείχνουν ως υπεύθυνο τον πρώην πρόεδρο του Ιράν, τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάτ, η επιρροή του οποίου μεταξύ των εργαζόμενων και κατώτερων μεσαίων στρωμάτων στις μικρότερες πόλεις και κωμοπόλεις βρισκόταν στο επίκεντρο της πρόσφατης κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Πάνω από όλα, οι κυρίαρχοι του Ιράν έχουν κοινό μέτωπο όσο αφορά στην εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων κατά των διαδηλωτών. Το καθεστώς έχει συλλάβει κοντά στους 3.700 ανθρώπους, οι περισσότεροι νεολαίοι, σύμφωνα με τον βουλευτή Μαχμούντ Σαντεγί, και πάνω από είκοσι έχουν σκοτωθεί. Το καθεστώς μπλόκαρε μερικώς την πρόσβαση στο διαδίκτυο ώστε να εμποδίσει τη δυνατότητα επικοινωνίας.
Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της οργάνωσαν διαδήλωση για τη στήριξη του Αγιατολάχ Χαμενεί. Η Επαναστατική Φρουρά ανέπτυξε δυνάμεις της σε τρεις επαρχίες του Ιράν για να καταστείλει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ο ταγματάρχης Μοχάμεντ Αλί Τζαφαρί, διοικητής της Επαναστατικής Φρουράς, ανακοίνωσε την ήττα της «στάσης». Οι ενέργειες του καθεστώτος, σε συνδυασμό με την έλλειψη μιας πειθαρχημένης ηγεσίας των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, οδήγησαν στην αποκλιμάκωση των διαδηλώσεων στους δρόμους.
Στις 5 του Γενάρη χιλιάδες οπαδοί στο Ταμπρίζ, στην επαρχία του Ανατολικού Αζερμπαϊτζάν στο Ιράν, στάθηκαν όρθιοι κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα και φώναζαν «Ο λαός του Αζερμπαϊτζάν δεν θα δεχθεί τον εξευτελισμό!». Η διαμαρτυρία αυτή κυκλοφορεί σε βίντεο στο διαδίκτυο. Στις 7 Γενάρη, πάνω από 100 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από τις φυλακές Εβίν στην Τεχεράνη απαιτώντας την απελευθέρωση των κρατουμένων.
Η εκτεταμένη δυσαρέσκεια στους κόλπους της εργατικής τάξης η οποία τροφοδότησε την αναταραχή συνεχίζει να κοχλάζει.
Η Ουάσιγκτον, η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή, ανησυχεί βλέποντας τις κατακτήσεις της Τεχεράνης να απειλούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Δημαγωγικά παρουσιάζεται ως υποστηρικτής των διαδηλώσεων των Ιρανών. Η Ουάσιγκτον πίεσε για τη σύγκληση έκτακτης συνάντησης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 5 Γενάρη. Αλλά οι κυρίαρχοι καπιταλιστές στις περισσότερες άλλες χώρες ήταν επιφυλακτικοί σκεφτόμενοι ότι μια απόφαση του ΟΗΕ θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ, ενισχύοντας τους αγώνες του εργαζόμενου λαού στο Ιράν.
Οι Σαουδάραβες αντίπαλοι της Τεχεράνης δεν έχουν εκφράσει την υποστήριξή τους προς τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της ιρανικής κυβέρνησης. «Εάν και βρίσκονται σε αντίπαλες πλευρές στις περιφερειακές διενέξεις, οι κυβερνώντες στο Ιράν και τη Σαουδική Αραβία έχουν μια κοινή στάση όσο αφορά την μικρή ανεκτικότητα που δείχνουν απέναντι στην εγχώρια εκδήλωση διαμαρτυρίας», γράφει η Wall Street Journal στις 5 Γενάρη.
www.themilitant.com
Οι New York Times ανέφεραν στις 2 Γενάρη μια συνέντευξη σε ένα βίντεο ενός διαδηλωτή, που είχε υποστηρίξει την επανάσταση του 1979 ενάντια στον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ σάχη του Ιράν και ο οποίος ήταν βετεράνος του αμυντικού πολέμου του Ιράν στη δεκαετία του 1980 κατά των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ επιθέσεων του ιρακινού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Καθώς λέει, σήμερα διαμαρτύρεται εναντίον «της δωροδοκίας, της αδικίας, της κατάχρησης. Ποιος ευθύνεται; Αυτοί που ζούνε σε παλάτια, οι υπουργοί που δεν έχουν αισθανθεί ποτέ τους την πείνα».
Διαδηλωτές απαιτούσαν επίσης να σταματήσουν οι πόλεμοι της Τεχεράνης στη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη και η στήριξη που παρέχει προς την Χεζμπολάχ και την Χαμάς. Οι στρατιωτικές αυτές συγκρούσεις, στις οποίες εμπλέκονται η Ουάσιγκτον, η Μόσχα καθώς και η Τεχεράνη, έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους. Οι συνέπειες του πολέμου αγγίζουν διαφορετικά τις κοινωνικές τάξεις. Σε μεγάλο βαθμό δεν διακρίνονται στις περιοχές όπου ζουν τα ανώτερα μεσαία στρώματα, ενώ στις εργατικές συνοικίες και στις εργατουπόλεις είναι εμφανή τα μνημεία των μαρτύρων.
Δυνάμεις της Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν και οι υποστηριζόμενες από την Τεχεράνη πολιτοφυλακές, με την ενίσχυση των αεροπορικών δυνάμεων της Μόσχας, αναχαίτισαν τον αγώνα του λαού της Συρίας για την ανατροπή της δικτατορίας του Μπασάρ αλ-Άσαντ και την κατάκτηση μεγαλύτερων πολιτικών περιθωρίων. Έχουν επίσης τους τελευταίους μήνες καταφέρει πλήγματα στις φιλοδοξίες των Κούρδων για ανεξαρτησία στο Ιράκ.
Στις 29 Δεκέμβρη μερικοί διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα «Ρεφορμιστές! Σκληροπυρηνικοί! Το παιγνίδι τέλειωσε!» καλώντας να μπει τέλος στην κυριαρχία και των δύο πτερύγων του κληρικού καθεστώτος, το οποίο παγίωσε την καπιταλιστική κυριαρχία με μία αντεπανάσταση κατά της όλο και βαθύτερης επανάστασης του 1979. Η λαϊκή εξέγερση, με επικεφαλή την εργατική τάξη και με την ενίσχυση εργατικών απεργιών σε όλη τη χώρα, ανάγκασε τον μισητό μονάρχη, τον σάχη, να τραπεί σε φυγή από το Ιράν. Ο επαναστατικός ξεσηκωμός διαλύθηκε όταν το κληρικό καθεστώς χρησιμοποίησε όλο και περισσότερο την καταστολή ώστε να αναχαιτίσει την ανεξάρτητη πολιτική δράση των εργατών και χωρικών.
Το καθεστώς των κληρικών ψευδώς αιτιολογεί τους πολέμους που διεξάγει σήμερα ως συνέχεια της επανάστασης του 1979. Στην πραγματικότητα, οι διενέξεις σήμερα έχουν στόχο την επέκταση της αντεπαναστατικής επιρροής των κυρίαρχων καπιταλιστών του Ιράν σε όλη την περιοχή, δημιουργώντας έναν διάδρομο που να ενώνει το καθεστώς με την σύμμαχό της Χεζμπολάχ στο Λίβανο και εξασφαλίζοντας την πρόσβαση της Τεχεράνης στη Μεσόγειο.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων στο Ιράν, πολύ λιγότερο οπουδήποτε αλλού στην περιοχή.
Συλλήψεις και δολοφονίες
Και οι δύο πτέρυγες του καθεστώτος, τις οποίες αντιπροσωπεύουν ο Ρουχανί από τη μία και ο Ανώτατος Ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεί από την άλλη, παρουσιάζονται ως υποστηρικτές του δικαιώματος των Ιρανών να εκφράσουν διαδηλώνοντας ειρηνικά τις «έννομες» καταγγελίες τους. Ταυτοχρόνως, οι κυβερνώντες το Ιράν συκοφαντούν τους εργαζόμενους διαδηλωτές ως «σαμποτέρ» και ισχυρίζονται ότι οι πράξεις τους υποκινούνται από τους «εχθρούς» του Ιράν στην Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, την Σαουδική Αραβία και την Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιράκ.
Επιπλέον, και οι δύο φράξιες της κυβέρνησης δείχνουν ως υπεύθυνο τον πρώην πρόεδρο του Ιράν, τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάτ, η επιρροή του οποίου μεταξύ των εργαζόμενων και κατώτερων μεσαίων στρωμάτων στις μικρότερες πόλεις και κωμοπόλεις βρισκόταν στο επίκεντρο της πρόσφατης κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Πάνω από όλα, οι κυρίαρχοι του Ιράν έχουν κοινό μέτωπο όσο αφορά στην εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων κατά των διαδηλωτών. Το καθεστώς έχει συλλάβει κοντά στους 3.700 ανθρώπους, οι περισσότεροι νεολαίοι, σύμφωνα με τον βουλευτή Μαχμούντ Σαντεγί, και πάνω από είκοσι έχουν σκοτωθεί. Το καθεστώς μπλόκαρε μερικώς την πρόσβαση στο διαδίκτυο ώστε να εμποδίσει τη δυνατότητα επικοινωνίας.
Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της οργάνωσαν διαδήλωση για τη στήριξη του Αγιατολάχ Χαμενεί. Η Επαναστατική Φρουρά ανέπτυξε δυνάμεις της σε τρεις επαρχίες του Ιράν για να καταστείλει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ο ταγματάρχης Μοχάμεντ Αλί Τζαφαρί, διοικητής της Επαναστατικής Φρουράς, ανακοίνωσε την ήττα της «στάσης». Οι ενέργειες του καθεστώτος, σε συνδυασμό με την έλλειψη μιας πειθαρχημένης ηγεσίας των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, οδήγησαν στην αποκλιμάκωση των διαδηλώσεων στους δρόμους.
Στις 5 του Γενάρη χιλιάδες οπαδοί στο Ταμπρίζ, στην επαρχία του Ανατολικού Αζερμπαϊτζάν στο Ιράν, στάθηκαν όρθιοι κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα και φώναζαν «Ο λαός του Αζερμπαϊτζάν δεν θα δεχθεί τον εξευτελισμό!». Η διαμαρτυρία αυτή κυκλοφορεί σε βίντεο στο διαδίκτυο. Στις 7 Γενάρη, πάνω από 100 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από τις φυλακές Εβίν στην Τεχεράνη απαιτώντας την απελευθέρωση των κρατουμένων.
Η εκτεταμένη δυσαρέσκεια στους κόλπους της εργατικής τάξης η οποία τροφοδότησε την αναταραχή συνεχίζει να κοχλάζει.
Η Ουάσιγκτον, η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή, ανησυχεί βλέποντας τις κατακτήσεις της Τεχεράνης να απειλούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Δημαγωγικά παρουσιάζεται ως υποστηρικτής των διαδηλώσεων των Ιρανών. Η Ουάσιγκτον πίεσε για τη σύγκληση έκτακτης συνάντησης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 5 Γενάρη. Αλλά οι κυρίαρχοι καπιταλιστές στις περισσότερες άλλες χώρες ήταν επιφυλακτικοί σκεφτόμενοι ότι μια απόφαση του ΟΗΕ θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ, ενισχύοντας τους αγώνες του εργαζόμενου λαού στο Ιράν.
Οι Σαουδάραβες αντίπαλοι της Τεχεράνης δεν έχουν εκφράσει την υποστήριξή τους προς τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της ιρανικής κυβέρνησης. «Εάν και βρίσκονται σε αντίπαλες πλευρές στις περιφερειακές διενέξεις, οι κυβερνώντες στο Ιράν και τη Σαουδική Αραβία έχουν μια κοινή στάση όσο αφορά την μικρή ανεκτικότητα που δείχνουν απέναντι στην εγχώρια εκδήλωση διαμαρτυρίας», γράφει η Wall Street Journal στις 5 Γενάρη.
www.themilitant.com
RSS Feed
